Omdat ik thuis geen werk kon vinden, ben ik naar Almería in het zuiden van Spanje geëmigreerd. Mijn vrouw en mijn negen maanden oude dochtertje wonen echter nog steeds bij mijn ouders en mijn vijf broers en zussen in Kenia. Mijn ouders hebben daar een kleine winkel voor levensmiddelen.
Wat ik nu ga vertellen, is voor ons Kenianen eigenlijk niets bijzonders, voor Europeanen echter wel. In mijn vaderland zou ik nooit hebben verteld, dat ik als kind ettelijke kilometers moest lopen – wat daar heel gewoon is – om naar school te gaan. Iets anders was dat ik later met veel geluk kon studeren aan een gerenommeerd protestants internaat in de hoofdstad Nairobi.
Ook de eerste reis ernaar toe was voor mij iets bijzonders. Ik reisde in een ‘Matatu’. Het zijn grote bustaxi’s die vrijwel altijd volgepakt zijn met mensen, dieren en bagage. Matatu’s komen slechts langzaam vooruit, want ze stoppen in elk klein gehucht of dorp. Het oponthoud met uitstappen, lange gesprekken en weer instappen kost tijd. In vergelijking tot mijn medereizigers, was mijn bagage bescheiden. Een koffer, een tas met boeken ... én een wollen deken. Nairobi ligt namelijk tamelijk hoog en ik kan niet zo goed tegen de koude.
Leraar aan een landbouwschool
In het zonnige Andalusië heb ik mijn mooie bontgekleurde wollen deken niet nodig. Ik geef les in informatica op het platteland nabij Almería aan de landbouwschool Campomar. Deze school behoort tot een keten van scholen die door leden en vrienden van het Opus Dei bestuurd en geleid worden. Ook buiten Spanje bestaan enkele van deze scholen.
Het concept van deze landbouwscholen Scholen gaat terug op de heilige Jozefmaria Escrivá. Toen het Spaanse onderwijssysteem nog verre van perfect was, zo heb ik mij laten vertellen, was het al bijzonder dat opleiding, cultuur en ontwikkeling ook de plattelandsbevolking bereikten. Natuurlijk werd hiermee ook een grondig geloofsonderricht bedoeld. Iedereen moet met zijn werk bijdragen aan een betere samenleving, ook de mensen op het platteland.
Juist omdat ook ik op deze school ben terechtgekomen, is mij een grote kans in de schoot gevallen. Met andere woorden: Ik ben een leraar die op zijn school veel leert. Natuurlijk is voor mij het belangrijkste dat ik vanuit Almería mijn familie financieel kan ondersteunen. Mijn salaris is zelfs voldoende om de opleiding van mijn jongere broers en zussen te ondersteunen. Maar dat is nog niet alles. Ik ben eenvoudigweg blij, dat ik door mijn onderwijs – natuurlijk een klein beetje – kan bijdragen aan de vooruitgang van een landelijke regio.
Meedoen aan de solidariteitsactie Harambee
Een mooie ontdekking die ik hier heb gedaan is de solidariteitsactie Harambee. Harambee ontstond in 2002 naar aanleiding van de heiligverklaring van Jozefmaria Escrivá. Wat begon met giften van de aanwezigen bij de heiligverklaring, wordt sindsdien met aanvullende fondsen voortgezet: het opzetten van onderwijs- en ontwikkelingsprogramma’s in Afrika.
Deze mogelijkheid heb ik natuurlijk met beide handen aangegrepen: om mij vanuit Europa in te zetten voor het geestelijke en materiële welzijn van de mensen in Afrika. Binnen mijn eigen beperkte mogelijkheden help ik mee. Ik wil er graag aan bijdragen, dat de mensen – in het bijzonder mijn eigen landgenoten – het beter krijgen en niet – zoals ik – hun eigen land moeten verlaten om werk en een inkomen voor hun familie te vinden. Ik vertrouw op de voorspraak van de heilige Jozefmaria, ervaar zijn hulp en hoop snel weer bij mijn familie in Tala te kunnen wonen.