Op zaterdagnacht – 7 april 2007 – was het zover. In de Onze Lieve Vrouwekerk aan de Keizersgracht in Amsterdam ontvingen Zhanara en Françoise het Doopsel, het Vormsel en de Eerste Communie. De Plechtigheid was zoals elke paaswake rijk aan symboliek. Rector van der Ploeg onderstreepte in zijn preek hoe belangrijk het is dat de christenen, op de plaats waar ze wonen en werken, het christen-zijn weten uit te dragen. Zhanara en Françoise zijn beiden tot het geloof gekomen met de hulp van collega’s en vrienden.

Zhanara, op de eerste plaats, gefeliciteerd! Misschien wil je je even voorstellen en vertellen waar je vandaan komt en wat je studeert?

Ik ben Zhanara en kom uit Kazakstan. Nadat ik mijn Bachelor Business in Almaty had afgerond, hebben mijn ouders mij aangespoord door te studeren in Europa. Ik heb voor Nederland gekozen omdat ik enige affiniteit met het land had. In Rotterdam ben ik de Masteropleiding International Business gaan volgen. Ik heb deze studie inmiddels met succes afgerond en ben nu op zoek naar een interessante baan.

Kun je verwoorden waarom je rooms katholiek geworden bent? Wat is er volgens jou aantrekkelijk aan het christen-zijn, nu? Hoe heb je dat ontdekt?

Zoals je weet, kom ik uit Kazakstan, een voormalige republiek in de Sovjet-Unie waar in die tijd het publiek belijden van godsdienst slechts zeer beperkt mogelijk was. Zelf ben ik niet godsdienstig opgegroeid. Ik heb wel altijd in diep van binnen de overtuiging gehad dat ik in Jezus geloofde, maar ik had dat geloof nog nooit geuit of beleden. Sinds anderhalf jaar heb ik een Italiaanse vriend, Marco. Dankzij hem raakte ik bekend met de Italiaanse cultuur, waarvan de wortels – grotendeels – in het katholicisme liggen.

Langzamerhand ontdekte ik hoe échte christenen hun edelmoedigheid uiten in hun manier van denken en doen. Hoe christenen voor elkaar zorgen en hoe ze het leven, met zijn ups endowns, het hoofd weten te bieden door een positieve levensinstelling. Zij vertrouwen er immers op dat God hen altijd alles zal geven wat ze nodig hebben.

Zo kwam ik tot de beslissing dat ik me wilde verdiepen in het katholicisme; mijn geloof in Jezus wilde versterken en eventueel zelf katholiek wilde worden door de weg van de sacramenten te bewandelen.

Hoe was de fase van voorbereiding op je Doop, je Vormsel en je Communie?

In september 2006 heb ik op Internet informatie gevonden over de Onze Lieve Vrouwekerk in Amsterdam. Zo kwam ik in contact met rector van der Ploeg. Van hem heb ik de nodige hulp en aanmoediging ontvangen. Op zijn aanraden ben ik een geloofscursus gaan volgen in studentenhuis Aenstal (gelegen in hartje Amsterdam).

Ook ging ik naar de overwegingen rondom het Evangelie die hij in Aenstal gaf. Ik heb daar andere mensen leren kennen waardoor ik kon zien wat het in de praktijk betekent om katholiek te zijn. Ik waardeerde het dat ze hun kennis en liefde voor God met mij wilden delen. Tegelijkertijd ben ik begonnen om zondags naar de Mis te gaan. Deze wekelijkse ontmoeting heeft mij ook veel inspiratie gegeven.

Tijdens mijn weg naar het christendom stond mijn vriend Marco altijd klaar om mij te begeleiden en uitleg te geven over de verschillende onderwerpen van het geloof.

Een ander belangrijk gedeelte van de voorbereiding was het bezinningsweekend in Conferentieoord Zonnewende. Hier hebben we vier dagen doorgebracht om ons volledig te richten op een diepere kennis en liefde voor God.

Kun je beschrijven wat er in je persoonlijk leven is veranderd, nu je christen bent?

Katholiek worden gebeurt natuurlijk niet in één dag. Het is een schitterend, verrijkend en ja,… zelfs spannend proces waar men zich in moet durven storten met open heart en open mind. Zowel in geestelijk als intellectueel opzicht heb ik enorm genoten van wat ik leerde tijdens deze voorbereidingsperiode. Dit heeft mijn wens om katholiek te worden sterker en zekerder gemaakt. Nu ik deel ben van de ‘katholieke familie’ besef ik wel dat het katholiek-zijn een levenslange opdracht is. Het is geen hobby die je zo nu en dan even naast je neer kan leggen.

Ik heb geleerd mijn activiteiten en gedachten te evalueren volgens de maatstaven van God. Ik probeer ze te bekijken met Zijn ogen. Ik wil proberen edelmoediger te zijn en minder egoïstisch… Ik probeer tijd aan God te geven door te bidden en door goed en hartelijk te zijn voor de anderen. Ik besef dat God altijd dicht bij me is en daarom kan ik Hem altijd om hulp vragen, vooral op momenten van verwarring en onzekerheid. Op gelukkige en blije momenten dank ik God omdat Hij mij alles heeft gegeven wat ik heb en in de toekomst nog zal ontvangen. Wat er ook in mijn leven gebeurt, ik weet dat ik nooit alleen zal zijn want God blijft altijd bij me. Ik ben mijn leven als christen nét begonnen en ik hoop dat ik altijd blijf leven volgens de waarheid die God ons heeft geopenbaard. Dit zie ik als een grote uitdaging die de moeite waard is!

En hoe zie je het christen-zijn in relatie tot jouw land Kazakstan?

“Ik denk dat wij, door nú al als goede christenen te leven, inspirerende voorbeelden kunnen zijn voor degenen die ons hopelijk besluiten te volgen!”

Zoals ik al eerder zei is de beleving van ongeacht welke godsdienst in Kazakstan een nieuw verschijnsel waar de mensen nieuwsgierig naar zijn, maar tegelijkertijd ook bang voor zijn. Er zijn veel Russen in mijn moederland die orthodox zijn, terwijl de Kazakken veelal moslim zijn. Dat verklaart het geringe aantal katholieken. Er is wel vooruitgang. Een aantal jaar geleden heeft de eerste katholieke kerk in Almaty haar deuren geopend. Daarnaast zijn er kort geleden ook Centra van het Opus Dei in Kazakstan begonnen. Ik ben er vast van overtuigd dat er voor de christenen in Kazakstan een toekomst is weggelegd, ook al is er nog een lange en uitdagende weg te gaan.

Ik denk dat wij, door nú al als goede christenen te leven, inspirerende voorbeelden kunnen zijn voor degenen die ons hopelijk besluiten te volgen!